Moita xente sorpréndese cando oe falar de ciencia do deporte. Existe realmente a ciencia do deporte? Que diferenza hai entre ciencia do deporte e ciencia do exercicio? Que fan exactamente os científicos do deporte?
A medición en ciencia do deporte presenta algúns retos comúns e outros únicos. Os retos comúns inclúen o financiamento, dispoñibilidade de instrumentación, o seu tamaño e masa. Os retos únicos inclúen o traballar con deportistas famosos que a miúdo son reticentes a participar como suxeitos, adestradores que a miúdo se negan a ceder tempo de adestramento para facer medicións, esixencias extraordinarias en canto á facilidade e velocidade da medida e retorno dos datos, e unha perspectiva diferente do "éxito" na realización da investigación. Mentres o éxito do científico académico mídese habitualmente en termos de publicacións sobre investigacións con datos grupales, o científico do deporte debe mellorar ao(os) deportista(s) específico(s) con quen traballa. Por exemplo, se unha investigación de 20 deportistas mostra que 15 melloraron coa intervención, dúas quedaron máis ou menos igual e tres mostraron peores resultados de rendemento, probablemente lograríanse significatividad estatística e/ou intervalos de confianza e o estudo probablemente cumpriría cos estándares modernos da revisión por expertos. Con todo, se os tres deportistas que empeoraron fosen os tres "mellores" deportistas do grupo, os adestradores e o científico do deporte considerarán a intervención un fracaso.
Estudar a deportistas de elite é unha das investigacións máis gratificantes e difíciles que uno poida levar a cabo. Os suxeitos investigados son por definición extraordinariamente raros. Por tanto o investigador enfróntase a un baixo poder estatístico e pouco interese por xeneralizar a unha poboación; en realidade uno está a miúdo estudando a poboación. Finalmente, é difícil ter en conta a variabilidade do rendemento do deportista, estado de forma actual, vontade de ser avaliados, vontade de dar un ?esforzo máximo?, período do plan de adestramento e outros factores desde problemas inherentes a levar equipamentos pouco habituais e descoñecidos, estar a ser observado críticamente por científicos, e a importancia variable que os resultados do test poida ter sobre a carreira do deportista. Mentres o científico talvez vexa os resultados do test simplemente como algo para determinar o estado do deportista, o adestrador e o deportista poden considerar os resultados un medio de selección, provocando así unha tensión que non pretendía o científico.
Estas son as conclusións que saco o Dr. Bill Sands que o viviu todo no mundo do alto rendemento deportivo.
A medición en ciencia do deporte presenta algúns retos comúns e outros únicos. Os retos comúns inclúen o financiamento, dispoñibilidade de instrumentación, o seu tamaño e masa. Os retos únicos inclúen o traballar con deportistas famosos que a miúdo son reticentes a participar como suxeitos, adestradores que a miúdo se negan a ceder tempo de adestramento para facer medicións, esixencias extraordinarias en canto á facilidade e velocidade da medida e retorno dos datos, e unha perspectiva diferente do "éxito" na realización da investigación. Mentres o éxito do científico académico mídese habitualmente en termos de publicacións sobre investigacións con datos grupales, o científico do deporte debe mellorar ao(os) deportista(s) específico(s) con quen traballa. Por exemplo, se unha investigación de 20 deportistas mostra que 15 melloraron coa intervención, dúas quedaron máis ou menos igual e tres mostraron peores resultados de rendemento, probablemente lograríanse significatividad estatística e/ou intervalos de confianza e o estudo probablemente cumpriría cos estándares modernos da revisión por expertos. Con todo, se os tres deportistas que empeoraron fosen os tres "mellores" deportistas do grupo, os adestradores e o científico do deporte considerarán a intervención un fracaso.
Estudar a deportistas de elite é unha das investigacións máis gratificantes e difíciles que uno poida levar a cabo. Os suxeitos investigados son por definición extraordinariamente raros. Por tanto o investigador enfróntase a un baixo poder estatístico e pouco interese por xeneralizar a unha poboación; en realidade uno está a miúdo estudando a poboación. Finalmente, é difícil ter en conta a variabilidade do rendemento do deportista, estado de forma actual, vontade de ser avaliados, vontade de dar un ?esforzo máximo?, período do plan de adestramento e outros factores desde problemas inherentes a levar equipamentos pouco habituais e descoñecidos, estar a ser observado críticamente por científicos, e a importancia variable que os resultados do test poida ter sobre a carreira do deportista. Mentres o científico talvez vexa os resultados do test simplemente como algo para determinar o estado do deportista, o adestrador e o deportista poden considerar os resultados un medio de selección, provocando así unha tensión que non pretendía o científico.
Estas son as conclusións que saco o Dr. Bill Sands que o viviu todo no mundo do alto rendemento deportivo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario